Όταν η εργασία σου γίνεται η ψυχοθεραπεία σου

  Οι περισσότεροι στις μέρες μας αναζητούν ή κάνουν μια εργασία για καθαρά βιοποριστικό σκοπό. Νόημα και ισορροπία μέσα σε αυτήν δυστυχώς δεν υπάρχουν. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε εργαζόμενους μεν, δυστυχισμένους δε. Ανθρώπους σκυθρωπούς και προβληματισμένους αν αναλογιστεί κανείς πως ένα μεγάλο ποσοστό της ζωής μας το περνάμε στον εργασιακό μας χώρο.

Τι γίνεται όμως όταν το επάγγελμα που επιλέγεις να κάνεις είναι κάτι περισσότερο από μια απλή επιβίωση; Όταν δηλαδή το καθήκον, η υποχρέωση, ο βιοπορισμός έρχονται σε δεύτερη μοίρα και η ευχαρίστηση, η ψυχική ανακούφιση -καθώς εργάζεσαι- υπερτερούν;

Ας δούμε όμως τι σημαίνει ακριβώς όταν η εργασία αποτελεί για κάποιον την ψυχοθεραπεία του.

  Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικό, που ίσως ακουστεί απλό, αλλά αυτός που αγαπά αυτό που κάνει, ξυπνά κάθε πρωί χαρούμενος και ευτυχισμένος. Χτυπάει το ξυπνητήρι και είναι ευδιάθετος. Σκέφτεται αυτό που έχει να κάνει μέσα στην ημέρα με ανυπομονησία. Δεν αγανακτεί, δεν νιώθει άγχος και κυρίως δεν γκρινιάζει. Αυτό λοιπόν σημαίνει πως μέσα από την εργασία μπορεί να βρει κανείς το νόημα και την ταυτότητά του.

Συχνά δεν λέμε "Αυτός είναι φτιαγμένος για αυτή την δουλειά!" Ναι, κάποιοι άνθρωποι έχουν έμφυτο ταλέντο σε κάτι κι αυτό το βγάζουν μέσα από την δουλειά τους. Εδώ να πω πως καλό είναι να ανακαλύπτουμε τα ταλέντα και τις ικανότητες μας. Μόνο έτσι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι και βεβαίως επιτυχημένοι. Όταν γνωρίζουμε που είμαστε καλοί και που όχι.

  Παράλληλα, όταν η εργασία σε βοηθάει να ξεφύγεις από αρνητικές σκέψεις ή αγχωτικές καταστάσεις, τότε ναι, έχει τον ρόλο του ψυχοθεραπευτή. ΄Όταν καθώς εργάζεσαι νιώθεις ότι προσφέρεις κάτι από εσένα, πως εξελίσσεσαι, γίνοντας καλύτερος άνθρωπος, τότε ναι, η εργασία αποτελεί την ψυχοθεραπεία σου.

Αποτελεί μεγάλη ευλογία, τολμώ να πω, πως όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, σου δίνεται ένα αίσθημα επάρκειας και πληρότητας. Είναι αυτή η φράση που ακούμε συχνά: «με γεμίζει αυτό που κάνω!»

Όλοι μας καθημερινά επί 24ώρου βάσεως ερχόμαστε αντιμέτωποι και καλούμαστε να διεκπεραιώσουμε το εσωτερικό μας χάος. Η εργασία μας -ειδικά αν πρόκειται και για μια δημιουργική εργασία- όπως γραφή, τέχνη, διδασκαλία, μας βοηθά πολλές φορές να εκφραστούμε, να επεξεργαστούμε τα συναισθήματά μας και να βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας.

Άρα, ενώ εργάζεται κάποιος είναι σαν ταυτόχρονα φροντίζει τον εαυτό του. Καθώς δεν αποφεύγει να λύσει θέματα, συναισθήματα ζητήματα ή και τραύματα. Έρχεται δηλαδή αντιμέτωπος άμεσα με αυτά.

Μπορεί όμως όντως η εργασία μας να μας θεραπεύσει-γιατρέψει;

  Από μόνη της θα έλεγα πως όχι, αλλά όταν επιλέγεις κάτι που σε εμπνέει και σε φέρνει σε επαφή με τον εσωτερικό σου κόσμο, μπορεί να λειτουργήσει ως ένα πολύτιμο εργαλείο αυτογνωσίας και ίασης. Μπορεί δηλαδή να αποτελεί το καταφύγιό σου. Εκεί που όλα είναι κάπως καλύτερα και ανεκτά.

Η ίαση μπορούμε να πούμε πως έρχεται όταν η εργασία που κάνει κάποιος, έχει μέσα της μια αποστολή, έναν στόχο. Αυτό το «γιατί το κάνω τώρα αυτό» είναι πολύ βοηθητικό. Επομένως, δεν σε γιατρεύει τόσο η δουλειά σου, αλλά το ότι μέσα από αυτήν φροντίζεις, βοηθάς και εκφράζεσαι.

   Ακόμη, πολλές φορές η εργασία μας μπορεί να γίνει ο «καθρέφτης» του εαυτού μας, καθώς μας δείχνει μοτίβα, φόβους και φοβίες. Πολύ συχνά καλούμαστε να διαχειριστούμε την αποτυχία, την έλλειψη αναγνώρισης, το άγχος και πολλά άλλα. Ειδικότερα όταν απαιτείται να δουλεύεις μαζί με άλλους όπως ο ψυχολόγος, ο δάσκαλος, ο θεραπευτής, ο νοσηλευτής και άλλα τέτοια κοινωνικά επαγγέλματα. Οπότε σε αυτήν την περίπτωση έχουμε κάτι αλληλένδετο. Βοηθάς τον άλλον είτε να μάθει κάτι, είτε να γίνει καλά και την ίδια στιγμή θεραπεύεσαι και εσύ μέσα από αυτό. Δεν είναι αυτό μαγικό;

Σαφέστατα κάνοντας αυτό που αγαπάς, αντιμετωπίζεις και πολλές καθημερινές προκλήσεις. Όλα δεν είναι ρόδινα. Οι βασικότερες δυσκολίες-προκλήσεις είναι κυρίως οικονομικές και προσωπικές. Ο φόβος και η ανασφάλεια για το αύριο επικρατούν. Μάλιστα πολλοί αναγκάζονται να καταφύγουν σε άλλες επιλογές -πιο ασφαλείς και σίγουρες- για να επιβιώσουν. Όμως ακόμη κι όταν αυτό συμβαίνει, υπάρχει τρόπος να εισάγει κανείς μικρές δόσεις από αυτό που αγαπά στην καθημερινότητά του. Αυτό από μόνο του είναι πολύ δυνατό.

Καμία δουλειά δεν είναι εύκολη, ακόμη κι αυτή που φαντάζει στα μάτια κάποιου εύκολη, δεν είναι. Αν όμως αυτό που κάνεις έχει νόημα και ουσία τότε σε γιατρεύει.

   Κλείνοντας, θα έλεγα πως το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του, είναι να αναζητήσει - όσο δύσκολο κι αν φαντάζει αυτό ειδικά στις μέρες μας- αυτό που τον γεμίζει. Αυτό που του δίνει καθημερινά χαρά και δύναμη να συνεχίσει. Όχι, δεν είναι πάντοτε εύκολο, ούτε άμεσο. Αλλά αν βρεις την εργασία που σε συνδέει με τον εσωτερικό σου κόσμο, που σε κινητοποιεί, σε εξελίσσει, αναδεικνύει τις ικανότητές σου και σε γιατρεύει, τότε ναι, έχεις βρει κάτι πολύ πολύτιμο.

Το ταξίδι αυτό της αναζήτησης είναι μεγάλο και δύσκολο. Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι, θεωρώ όμως πως αξίζει να κυνηγά κανείς τα όνειρά του. Ίσως τελικά να μην δουλεύουμε μόνο για να ζούμε. Ίσως, με λίγη τύχη και αρκετή επιμονή, μπορεί κανείς να ζει και μέσα από την εργασία του. Και αυτό – αν μη τι άλλο – είναι μια βαθιά μορφή ελευθερίας και φροντίδας προς τον εαυτό μας.

ΑΔΤ